Toeval?

Ik zit op de bank en kijk om me heen en meteen schieten er allemaal herinneringen door mijn hoofd. Hoe het huis er uitzag toen we hier kwamen wonen. Wat er allemaal gebeurd is in de 12 jaar dat we hier wonen.

Ik zie mezelf zitten met mijn oudste dochter op de bank toen ze net geboren was. De geboorte van onze tweede dochter, een prachtige bevalling thuis. De eerste stapjes van de derde en ik voel mijn hart in mijn keel kloppen bij de gedachte aan de ontdekkingstochten van onze jongste.

De kinderen zitten televisie te kijken en ik vraag me af hoe zij het ervaren dat we gaan verhuizen. “Dit is het laatste weekend dat we hier wonen” zeg ik. De kinderen kijken me aan en zeggen “echt?”.

Meteen vraag ik me af of we nog iets moeten doen, ik wil de impact van het verhuizen zo klein mogelijk houden voor ze. “Willen jullie nog iets doen om afscheid te nemen van het huis?”, vraag ik. De oudste antwoord meteen “Nee hoor, want het is hier toch al niet meer zo gezellig, overal staan dozen”. Ik moet er een beetje om lachen, maar het stemmetje in me fluistert nog steeds.

Voor de afleiding kijk ik even op Facebook. In mijn tijdlijn staat een vlog over de impact van verhuizen bij kinderen. Toevallig?